ഇനി രണ്ടു വിഭാഗം മാത്രമെ ഉണ്ടാവൂ.....വേട്ടക്കാരും ഇരകളും....... കൊള്ളക്കാരും ഇരകളും....ഇതിൽ നിങ്ങൾ ആരുടെ കൂടെയാണു എന്നതാണു ചോദ്യം.......
കൊള്ളക്കാരുടെ/വേട്ടക്കാരുടെ കൂടെയൊ ഇരകളുടെ ഒപ്പമൊ? സിവിൾ സർവ്വീസിലെ ഇപ്പൊഴത്തെ ചോദ്യവും അതു തന്നെ....
കൊള്ളക്കാരുടെ/വേട്ടക്കാരുടെ കൂടെ നില്ക്കണോ അതോ സാധാരണക്കാരായ പാവം ജനത്തിന്റെ ഒപ്പം നില്ക്കണോ?
കൊള്ളക്കാരുടെ/വേട്ടക്കാരുടെ കൂടെ കൂടിയാൽ കൊള്ളമുതലിന്റെ വിഹിതം പറ്റാം......സാധാരണക്കാരന്റെ/ഇരയുടെ ഒപ്പം ചേർന്നാൽ ഒരു ഗുഡ് സർവീസ് എൻ ട്രി പോലും കിട്ടില്ല......

രോഗം

പണ്ട് റസ്സൽ പറഞ്ഞു,
മതം ഒരു രോഗമാണെന്ന്.
ഇന്നു എന്നിലെ സഹൃദയൻ തിരിച്ചറിയുന്നു...
കവിതയും ഒരു രോഗമാണെന്ന്.
തലമുറകളിൽ നിന്നും തലമുറകളിലേക്കു
പകരുന്ന ഒരു ജനിതക ജന്യ രോഗം!
തുഞ്ചനിൽ നിന്ന് കുഞ്ചനിലേക്ക്,
‘ജി’യിൽ നിന്ന് ‘പി’യിലേക്ക്,
വയലാറിൽ നിന്നു കടമ്മനിട്ടയിലേക്ക്,
ഉള്ളൂരിൽ നിന്നു മൂലൂരിലേക്ക്
രോഗം പടർന്നു കൊണ്ടേയിരുന്നു...
ഈ രോഗത്തിനു
പ്രത്യക്ഷത്തിൽ പ്രകടമായ ലക്ഷണമേയില്ല..
സച്ചിദാനന്ദനു ‘പനി’യിലായിരുന്നു തുടക്കം,
കെ.ജി.എസ്സിനു ‘കഷണ്ടി’യിലും,
ഒ.എൻ.വി. യെ
ഉജ്ജയിനിയിലേക്കു നടത്തിയതും,
ചുള്ളിക്കാടിനെ
മാനസാന്തരപെടുത്തിയതും
ഇതേ രോഗം തന്നെ.
ഒരു പക്ഷേ,
അവരിൽ നിന്നാവാം ഞെങ്ങളിലേക്ക്,
പുതു തലമുറയിലേക്കുള്ള
ഈ രോഗത്തിന്റെ പകർച്ച.
********

പണം
മനുഷ്യന്റെ ഏറ്റവും വലിയ കണ്ടുപിടുത്തമാണു പണം....അണുബോംബ് കണ്ടുപിടുത്തം പൊലെ തന്നെ മനുഷ്യന്റെ സർവ്വ നാശത്തിനു കാരണമാകുന്ന ഒന്നാണു പണം. അണുശക്തി ഉപയോഗിച്ച് വൈദ്യുതിയുണ്ടാക്കാം, അതു വഴി വികസനം നേടാം..അതേപോലെ തന്നെ അപകടകാരിയുമാണു അണുശക്തി പരീക്ഷണങ്ങളും...
പണവും അതു പോലെതന്നെയാണു. വളരെ പ്രയോജനമുണ്ടാവുമെന്നു കരുതി മനുഷ്യൻ കറൻസി കണ്ടു പിടിച്ചു...എന്നാൽ ഇപ്പോൾ യദാർത്ഥ നോട്ടുകളും
കള്ളനോട്ടുകളും ഒരു പോലെ വിപണനം ചെയ്യപെടുന്നു...കറൻസിക്കും വിലയില്ലാതാവുന്ന അവസ്ത്ഥയും വിദൂരമല്ല...
പണത്തിന്റെ കുറവു പോലെ തന്നെ ചിലപ്പോൾ പണം കൂടുന്നതുമ്മനുഷ്യനു ദോഷം വരുത്താറുണ്ട്.
ചില പാവങ്ങൾ വിചാരിക്കും കാശുണ്ടെങ്കിൽ എല്ലാമായെന്നു...പിന്നെ അന്നു മുതൽ അവന്റെ പരിശ്രമം മുഴുവൻ പണമുണ്ടാനായിരിക്കും...പണമുണ്ടാക്കാനുള്ള തത്രപ്പാടിൽ അയാൾ എല്ലാം മറക്കും...പഴയ സൗഹൃദങ്ങൾ, ബന്ധങ്ങൾ, കടപ്പാടുകൾ....എല്ലാം...പണം വാരിക്കൂട്ടാനുള്ള തിരക്കിനിടയിൽ അവൻ തന്റെ ആദർശങ്ങൾ, തത്വസംഹിതകൾ എല്ലാം ബലികഴിക്കും....ചിലപ്പോൾ മുതിർന്നവരെ അവരുടെ വാക്കുകൾ എല്ലാം മറക്കും...
ഒടുവിൽ, ഒരുപാട് പണമൊക്കെ സമ്പാദിച്ചു കഴിയുമ്പോഴേക്കും അവൻ സമൂഹത്തിൽ ഒറ്റപ്പെട്ടുകാണും, കാരണം, അവൻ എല്ലാവരേക്കാളും മുകളിലായിരിക്കും...
പിന്നീട്, അന്നു മുതൽ അവനു മനസ്സമാധാനം എന്നൊന്നു കണി കണാനും കൂടി പറ്റില്ല...ഈ കാശ് മുഴുവൻ ആരെങ്കിലും തട്ടിപ്പറിക്കുമോ എന്നുള്ള വേവലാതി കൊണ്ട് ഉറക്കവും നഷ്ടപ്പെടും...
അവസാനം അവൻ തിരിച്ചറിയും, പണം ഒന്നിനുമൊരു പരിഹാരമല്ലെന്നു....പണമുണ്ടായിട്ടും ഒന്നും നേടാനാവാതെ, ഒന്നുമാവാതെ അവൻ അലയും... ഒടുക്കം, ആരെങ്കിലും അവനെ പറ്റിച്ച് ആ പണവുമായി കടന്നു കളയും...അവൻ പഴയതു പോലെ വീണ്ടും ഒരു പാവം മനുഷ്യൻ!
അവന്റെ കണ്ടുപിടുത്തം അവന്റെ തന്നെ ഉറക്കം നഷ്ടപെടുത്തുന്നു.......

പ്രിയപ്പെട്ട അശ്വതിക്ക്,
നീയിപ്പോൾ ഒന്നും എഴുതാറില്ലേ ? വായനയും എഴുത്തുമൊക്കെ നിർത്തിയോ ...അതോ, മറ്റുള്ളവരെ പോലെ നീയും ഓടുകയാണോ ജീവിതത്തിനു പുറകെ....
എല്ലാവരും ധൃതിയിൽ ഓടുകയാണ് ജീവിതത്തിനു പിന്നാലേ ...ജീവിതത്തിനു വേഗത കൂടുമ്പോൾ അവർ തങ്ങളുടെ ഓട്ടത്തിനും വേഗത കൂട്ടുന്നു...ലിമിറ്റഡ് സ്റ്റോപ്പുകളിൽ ഫാസ്റ്റ് പാസ്സഞ്ചർ ബസ്സിനു പുറകെ ഓടുന്ന യാത്രക്കാരെ പോലെയാണ് ഇവിടുത്തെ മദ്ധ്യ വർഗ സമൂഹം ...എത്ര വേഗത്തിലോടിയിട്ടും ഫിനിഷിംഗ് പോയന്റിൽ എത്താനാവാതെ വേവലാതി കൊള്ളുകയാണ് എല്ലാവരും...
ട്രാക്കിൽ വീണു പോയ സഹയാത്രികരെ ശ്രദ്ധിക്കാനോ അവരോടു അനുതാപം പ്രകടിപ്പിക്കാനോ ആര്ക്കും നേരമില്ല ...
ഓരോരുത്തരും പരസ്പരം മത്സരിക്കുന്നു ...വിജയം മാത്രമാണ് അവരുടെ ലക്‌ഷ്യം...
ഈ ബഹളങ്ങളിലോ മത്സരങ്ങളിലോ ഒന്നും പങ്കാളിയാവാതെ ട്രാക്കിന് പുറത്തു കൂടെ സാവധാനം നടന്നു നീങ്ങുന്നവരെ കാണുമ്പൊൾ അവർക്ക് പുച്ഛമാണ് ....ഛെ! ജീവിക്കാനറിയാത്തവൻ .....
ജീവിതത്തിന്റെ അർത്ഥവും വ്യാപ്തിയും അത്രയ്ക്കും വ്യെത്യസപ്പെട്ടുപോയിരിക്കുന്നു.....!

പ്രിയപ്പെട്ട അശ്വതിക്ക്,
നീ മരണത്തെ കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ?.....ഉണ്ടാവും, ജീവിതത്തിൽ മരണത്തെ കുറിച്ച് ഒരിക്കലെങ്കിലും ചിന്തിച്ചിട്ടില്ലാത്തവരായി ആരുണ്ട്?
എനിക്കിപ്പോൾ മരണത്തെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാൻ അതിനെ പറ്റി എഴുതാൻ യാതൊരു പേടിയും ഇല്ല....കാരണമെന്തെന്നോ...
മരണം എന്നു പറഞ്ഞാൽ എങ്ങനെയായിരിക്കുമെന്നു എനിക്കിപ്പോൾ നല്ല നിശ്ചയമുണ്ട്..ഒരിക്കലും ഉണരാത്ത ഉറക്കം..
ഇന്നിപ്പോൾ രാത്രി ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുമ്പോൾ ചിന്തിക്കും...നാളെ രാവിലെ 6 മണിക്കു ഉണരണം, നാളെ ഫോൺ ബില്ല് അടക്കണം, ബാങ്കിൽ പോവണം...ഒരു നൂറു കൂട്ടം പ്രതീക്ഷകളോടേ നം ഉറങ്ങുന്നു. രാവിലെ ഉണരുകയും ചെയ്യുന്നു....
എന്നാൽ, മരണം എന്നു പറഞ്ഞാൽ നാളെയെകുറിച്ചുള്ള പ്രതീക്ഷകളോ കണക്കു കൂട്ടലുകളോ ഒന്നുമില്ലാതെയുള്ള ഉറങ്ങാൻ കിടക്കലാണു...ഒരിക്കലും ഉണരാൻ വേണ്ടിയല്ലാതെയുള്ള ആ കിടത്തത്തിൽ നാളെയേകുറിച്ചുള്ള പ്രതീക്ഷകൾക്ക് സ്ഥാനമില്ല..
എന്നാൽ, ചിലർ പുനർ ജന്മം എന്ന ചില സങ്കല്പങ്ങളൊക്കെ വെച്ചു പുലർത്തുന്നുണ്ട്...അടുത്ത ജന്മത്തിലെങ്കിലും എനിക്കു അങ്ങനെയാവണം ഇങ്ങനെയാവണം എന്നൊക്കെയുള്ള പ്രത്യാശകൾ..
അശ്വതിക്ക് അങ്ങനെ വല്ല ആഗ്രഹങ്ങളുമുണ്ടോ?
ഉണ്ടെങ്കിൽ, അടുത്ത ജന്മത്തിൽ ആരാവണമെന്നാണാഗ്രഹം?
ഇപ്പോൾ എന്റെ പ്രധാന വിനോദം ഉറക്കമാണു, പകൽ സമയങ്ങളിൽ മണിക്കൂറുകളോളം ഉറങ്ങും...ഇടയ്ക്കു, അപ്രതീക്ഷിതമായി ഫോൺ ബെല്ല് മുഴങ്ങുമ്പോൾ ഞെട്ടിയുണരും..
ഏകാന്തതയെ വിട്ട് ഞാനിപ്പോൾ ഉറക്കവുമായി പ്രണയത്തിലായിരിക്കുന്നു....
രാത്രികളിൽ ഉറങ്ങാതെയിരിക്കാനാണു എനിക്കിഷ്ടം...എന്നിട്ട് പകൽ സമയങ്ങളിൽ ഉറങ്ങുക..പണ്ടുള്ളവർ പരയും, പകൽ സമയങ്ങളിലാണു ഉറങ്ങുമ്പോൾ വേണ്ടാത്ത സ്വപ്നങ്ങൾ കാണുകയെന്നു..എന്നാൽ എനിക്കു നേരെ തിരിച്ചാണു, പകൽ സമയങ്ങളിൽ യാതൊരു പേടിയുമില്ലാതെ മനോഹരമായ സ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ട് എത്ര വേണമെങ്കിലും ഉറങ്ങാൻ കഴിയും.
എന്നാൽ രാത്രിയാണെങ്കിൽ ഉറങ്ങുമ്പോൾ പേടിയാണു..കള്ളൻ കയറൂമോ, ഭൂകമ്പമുണ്ടാകുമോ....എല്ലാം രാത്രിയാണല്ലൊ അധികവും സംഭവിക്കുന്നതു..മാത്രവുമല്ല, രാത്രി ഉറങ്ങുമ്പോൾ ഭീകരമായ സ്വപ്നങ്ങൾ കണ്ട് ഞെട്ടിയുണരുന്നു...അതുകൊണ്ടൊക്കെത്തന്നെ രാത്രികാലങ്ങളിൽ അധികസമയവും ഉറക്കമിളച്ച് കിടക്കാനാണു ഞാനിഷ്ടപെടുന്നതു..എന്നിട്ട് ആ ഉറക്കം കൂടി പകൽ സമയങ്ങളിൽ ഉറങ്ങിത്തീർക്കുക...
ഉറക്കത്തെ ഞാൻ മെല്ലെ മെല്ലെ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു..ഉറക്കത്തിൽ നാം ഒന്നും ഓർക്കുന്നില്ല.. എല്ലാം മറക്കാൻ, എല്ലാ ടെൻഷനുകളീൽ നിന്നും വിടുതൽ നേടാൻ ഉറങ്ങുക.. ആ ഉറക്കത്തിൽ സുന്ദരമായ സ്വപ്നങ്ങൾ എനിക്കു കൂട്ടിനു വരുന്നു...പക്ഷേ, ഇടയ്ക്കു അപ്രതീക്ഷിതമായി കടന്നു വരുന്ന വിളികൾ, ഫോൺ ബെല്ലുകൾ, പോസ്റ്റ് മേൻ.....ഇവരൊക്കെ ആ ഉറക്കത്തിൽ ചിലപ്പോഴെങ്കിലും നമ്മുടെ സ്വപനങ്ങളെ ശിഥിലമാക്കികളയുന്നു..
ഉറക്കം ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന എനിക്കു മരണത്തെ, ഒരിക്കലും ഉണരാത്ത ഉറക്കത്തെ സ്നേഹിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിയില്ല...ചിലപ്പോഴെങ്കിലും ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുമ്പോൾ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചുപോയിട്ടുണ്ട്, ഇനിയൊരിക്കലും ഉണരാതിരുന്നെങ്കിലെന്നു!
അതു കൊണ്ടുതന്നെ, മരണത്തെ എനിക്കു യാതൊരു പേടിയുമില്ല..നല്ല നല്ല സ്വപ്നങ്ങൾ....ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്ത സ്വപ്നങ്ങൾ...ആ സ്വപ്നങ്ങളിൽ നീയും ഞാനും, നാം ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന നമ്മെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന നമ്മുടെ ചുരുക്കം ചില കൂട്ടുകാർ, പരിചയക്കാർ...ആ സ്വപ്ന ലോകത്ത് വിലക്കുകളില്ല, സമൂഹമില്ല...ബന്ധനങ്ങളില്ല...ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാത്ത ഒരു സിനിമ പോലെയുള്ള ആ സ്വപ്നങ്ങളിൽ നീയെനിക്കു കൂട്ടിനുണ്ടെങ്കിൽ മരണത്തെ, ഒരിക്കലും ഉണരാത്ത ഉറക്കത്തെ ഞാനെന്തിനു ഭയക്കണം, ഇല്ലെ അശ്വതി?